Laatst mocht ik met een vriendin mee naar een feestje. Leuk, een avondje weg, dacht ik. Niets bleek minder waar. Het begon al bij binnenkomst. Zonder begroeting werd ik ergens in een hoekje geplant. Na een tijdje leek ik eindelijk contact met iemand te maken, tot we werden gestoord door een onhandig kind dat een heel glas – gelukkig witte – wijn over me heen liet vallen.
De vernedering! Ik stonk naar drank, en werd – goedbedoeld weliswaar – aan alle kanten door vreemde handen met vochtige doekjes schoon gedept. Ik voelde me nat, vies en hopeloos. Toen ik weer hersteld was van de schrik en me klaarmaakte voor een hopelijk verder nog leuke avond, gebeurde er een ramp. Een van de gasten had net een bordje opgehaald bij de barbecue. Het lag vol met geurige, nog dampende, vette kippenpootjes. Je raadt het al! Ze struikelde en de kippenpootjes belandden op… mij!
Geschrokken uitroepen, welgemeende excuses en wederom toesnellende, hulpvaardige handen. Nu met grof geschut: doekjes met afwasmiddel. Iemand opperde optimistisch dat witte wijn goed tegen vetvlekken helpt. Ik wilde wel ter plekke wegzakken in de grond. Tot eindelijk, mijn vriendin kwam en me het huis uit loodste. Besmeurd met vetvlekken en stinkend naar alcohol, verliet ik het feest. Om thuis tot overmaat van ramp waarschijnlijk ingeruild te worden voor een ander, mooier exemplaar.
Dat is het lot van een tas: de ene dag ligt de wereld aan je voeten, de dag erna kan het zo maar voorbij zijn!
Love,
Maggy
PS: Een beter excuus om een grote collectie tassen op voorraad te hebben, is er toch niet? 😉
Geschreven voor website Republica Moda